Demansa bağlı hastalıkları ve kısıtlılıkları olan kişiler artık huzurevlerinde kalanların büyük bir bölümünü oluşturmaktadır. Bu nedenle, bu bakım grubu için özel ve spesifik bakım ve destek konseptleri önemlidir. Königswinter'deki GFO bakım merkezinde böyle bir konsepte göre çalışıyoruz.

İleri derecede demans hastaları için, aktif bakımda olduğu gibi yaşlılığın yaşam evresine aktif bir katılım mümkün değildir. Demans hastalığı, sürekli ve hiç bitmeyen bir kriz deneyimine benzemektedir. Demansla yaşamak belirsizlik ve çoğu zaman korku içinde yaşamak anlamına gelir. Kişinin kendisini yardımsız bir insan olarak algılaması pek mümkün değildir. Bu insanların "şimdi ve burada" oryantasyona ihtiyaçları vardır. Bu nedenle bakım merkezimizdeki küçük konut topluluklarında yaşamaktadırlar.

Demans hastası sakinlerin bakımı ve desteği, 1980'lerin ortalarında Tom Kitwood tarafından ortaya atılan etik ve antropolojik yaklaşıma dayanmaktadır (Dementia, The person-centred approach to dealing with confused people, 2008). Tom Kitwood nörolojik bozuklukları, sağlık durumunu ve fiziksel kapasiteyi, yaşam öyküsünü, kişiliği ve sosyal psikolojiyi demanslı bir kişinin davranış, duygu ve düşünce biçimini potansiyel olarak etkileyen unsurlar olarak değerlendirmektedir.

Kitwood'a göre, demanstan muzdarip yaşlıların bakımı, köklü değişikliklere rağmen, esasen kişinin kendisini bir nesne olarak değil, bir kişi olarak deneyimlemesiyle ilgilidir. Her insan, ne kadar ağır bunamış olursa olsun, kendi içinde mutlak bir değere sahiptir ve bu da birbirimize derin bir saygıyla, haysiyetle davranmamızı gerektirir. Ana fikir, bakıcı ile olan ilişkinin demanslı insanlar için en önemli "ilaç" olduğudur. "Demansla temas.... bizi her zamanki aşırı meşguliyet.... bilişselliğe vurgu ve sohbet kalıplarımızdan çıkarıp duygu ve hislere daha fazla yer verilen bir varoluş biçimine yönlendirebilir ve yönlendirmelidir" (Kitwood, Dementia, s. 23).

Bu yaklaşımın merkezi bileşenleri, kişinin temel ihtiyaçları, kimlik arzusu, bağlanma, onaylanma, dahil edilme ve güvenliktir. Sevgi ve takdir bunun merkezinde yer alır. Hristiyanlıktaki insan imajımızdan etkilenerek, demans hastalarına iyi yaşayabilmeleri ve tesiste kendilerini rahat hissedebilmeleri için ihtiyaç duydukları şeyleri vermeye çalışıyoruz. Bu tutum, diğer şeylerin yanı sıra, takdir edici iletişimde (bütünleştirici doğrulama) ifade edilir.

Demans hastalarına yönelik bakım ve aktivasyon hizmetleri bu nedenle bilişsel sınırlamalardan ziyade mevcut kaynaklara, yeteneklere ve bireysel ihtiyaçlara yönelik olmalıdır.

Kişisel hijyen yönlendirici bir şekilde gerçekleşir ve gerektiğinde desteklenir veya devralınır. Günlük yapıya göre bakım planlaması, tüm biyografik bilgilerin dahil edilmesiyle ve mümkünse yakınların katılımıyla hazırlanır ve değerlendirilir.

Gereksinimleriyle birlikte aşina olunan günlük rutin, demans hastaları için en iyi oryantasyonu sağlar. Konut grubundaki günlük rutin, mümkün olduğunca bireyin yaşam öyküsüne, alışkanlıklarına ve tercihlerine yöneliktir ve bütünsel hafıza eğitimi yoluyla hafıza işlevlerinin özel olarak teşvik edilmesiyle birleştirilir. Sakinlerin günlük rutinlere aktif olarak dahil edilmesiyle anılar uyandırılmakta ve böylece yön bulma yeteneği mümkün olduğunca korunmaktadır.

Bu nedenle bakım hizmetleri, özellikle sabit ve anlamlı bir günlük yapıya entegre edilen ortak günlük faaliyetlere (örneğin yemek hazırlama, yemek pişirme, sofra kurma, bulaşık yıkama, toz alma, çamaşır katlama, çiçek sulama, süpürme) katılım yoluyla bireysel sakinin entegrasyonundan oluşur. Bir konut topluluğunda birlikte yaşamak bu gereklilikleri özel bir derecede karşılar.

Personel, Nicole Richards'a göre bütünleştirici doğrulamayı yaşam konuları hakkında takdir edici bir iletişim olarak kullanmaktadır. Yaşam temaları hakkında konuşmak, sakinin kişiliğini destekler. Bu doğrulama biçimi, demanslı kişilerin bakımı boyunca devam eden ortak bir konudur.